Rođen je 7. rujna 1962. u San Marcello Pistoiese, malom seocetu u planinama Toscane, ali se ubrzo, kad navršava dvije godine, seli s obitelji u okolicu Firence.
Godine 1980. dogodio se prvijenac na literarnom području, njegov kratki esej objavljen je od strane Općine Prato kao dio 31. književne nagrade koja je nazvana po gradu, Premio Prato.
U svijet stripova ulazi pišući za fanzine Il fumetto, Exploit Comics i Comix. 1985. osniva fanzin “Collezionare”, za kojeg smišlja i piše humoristički lik “Battista il Collezionista”. Kako njegov fanzin Collezionare propada zbog neorganiziranosti urednika, tako se na zgarištu starog fanzina 1992. rađa novi. Burattini vodi inicijativu (pridružuju se Saverio Ceri, Francesco Manetti i Alessandro Monti) i te godine kreće novo izdanje zvano Dime Press (igra riječi sa starim nazivom SBE – Daim press), strip fanzin koji se isključivo bavi Bonellijevim strip univerzumom. Entuzijastično su ga radili on i suradnici u vrijeme kad nije bilo interneta, pa su ekskluzivni intervjui, osvrti i kronologije bili pravo malo blago za fanove Bonellijevih izdanja. No, kako ulazi u Zagorov staff, tako polagano i jenjava suradnja.
1989. godine nakon nekoliko pokušaja slanja scenarija Izdavačkoj kući Sergio Bonelli Editore konačno je njegov scenarij bio prihvaćen i odonda ne prestaje. Nedugo nakon njegovog dolaska u staff, Burattini i Mauro Boselli 1993. započinju s obnavljanjem i moderniziranjem Zagorovog lika, no istovremeno mu ne mijenjajući temeljne karakteristike. Zaslužni su za dizanje skoro posrnulog Zagora na noge (nakon što Zagor upada u gorku krizu krajem osamdesetih), a vrhunac su doživjeli osmislivši “Novu američku odiseju” koja započinje 1994. godine. Brojne su promjene – uvodi se kontinuitet u serijal, nova je američka odiseja, javljaju se ženski likovi, a kuća izrazito reklamira početak nove sage.
Nakon završetka odiseje, 2001., nakon godina rada od kuće, Burattini je pozvan da radi u uredu redakcije uz bok Boselliju. Burattini postaje glavni scenarist na Zagoru nakon odlaska Bosellija. Njegov posao je bio, kako sam priča, da osigura da svakog mjeseca gotova priča bude na Bonellijevom stolu, bila ona njegova ili nečija druga.
Radio je i kao koautor na nekoliko knjiga o Zagoru: “Collezionare speciale Zagor” (1990.), “Zagor” (1992.), “Gallieno Ferri, quarant’anni con Zagor” (1999.). Pokreće ediciju “Lezioni di fumetti” te 2009. objavljuje “Gallieno Ferri: Život sa Zagorom” koji je objavljen povodom 50-godišnjice Zagora i u Hrvatskoj. 2010. nastavlja s edicijom te radi “Giovanni Ticci – Un “americano” per Tex”.
Konačno 2011. godine objavljuje biografiju svog mladenačkog idola pod nazivom “Guido Nolitta – Sergio Bonelli sono io” u suradnji s Grazianom Romanijem, s kojem je sudjelovao i na ostalim projektima. 1995. dodijeljena mu je nagrada ANAFI za najbolji scenarij, “Fumo di China” za najboljeg humorističkog scenarista, zatim nagrada Cartooncomics.
Zajedno s Bosellijem osvajaju nagradu “Gran Guinigi” na izložbi u Lucci za najbolje scenariste zaradi njihova doprinosa ponovnom oživljavanju serijala Zagor.
